Celem badań było porównanie właściwości fizyko-chemicznych, właściwości wodno-powietrznych i retencyjnych gleb powstałych w wyniku rekultywacji terenu po eksploatacji żwiru z właściwościami gleb nieeksploatowanych Badane gleby wykazywały uziarnienie piasków gliniastych, piasków gliniastych pylastych i glin piaszczystych. Średnie zasoby próchnicy w poziomach powierzchniowych wynosiły 84,75 Mg ∙ ha^-1, co kwalifikuje je jako bardzo dobrze zrekultywowane. W poziomach próchnicznych zawartość wody potencjalnie dostępnej (PRU) i łatwo dostępnej dla roślin (ERU) wyniosła odpowiednio 11,16% obj. i 6,95% objętościowych, a wartości te były statystycznie istotnie większe niż w głębszych poziomach glebowych. Poziomy próchniczne gleb rekultywowanych miały wyższe, ale nie istotne, średnie wartości polowej pojemności wodnej (43,42 mm), PRU (32,31 mm) i ERU (20,16 mm) niż gleby nie eksploatowane. Odczyn badanych gleb był obojętny lub zasadowy (pH_KCl 6,6-7,4). Suma kationów zasadowych, wśród których dominował wapń, w poziomach próchnicznych rekultywowanych gleb była istotnie statystycznie większa niż w poziomach głębszych. Nie stwierdzono natomiast istotnych różnic między uziarnieniem, zasobami próchnicy, właściwościami fizyko-chemicznymi, powietrzno-wodnymi oraz retencyjnymi w glebach rekultywowanych i nie eksploatowanych. Podczas rekultywacji technicznej przywrócono poziom próchniczny, a właściwości gleby i potencjalne zdolności produkcyjne gleb były zbliżone do właściwości gleb przed eksploatacją.