Pod względem wzajemnego układu poszczególnych właściwości, mady są glebami nieprzewidywalnymi i nie wpisują się w najczęściej stwierdzane w glebach uprawnych prawidłowości. Często gęstość gleby nie wzrasta w nich wraz ze wzrostem głębokości pobrania próbki, a zawartość węgla w endopedonach rozkłada się nieregularnie, zgodnie z jakością nanosów aluwialnych. Gleby te mogą w różny sposób reagować na obniżanie się zwierciadła wód gruntowych, a szczególnie dotyczy to mad lekkich i bardzo lekkich. W pracy przedstawiono wybrane właściwości fizyczne i wodne mad lekkich pradoliny środkowej Warty (środkowa Polska, okolice Koła). Wykonano siedem profili glebowych. Opisano budowę morfologiczną gleb oraz ich klasyfikację systematyczną i użytkową. Były to: mady właściwe próchniczne, mady czarnoziemne oraz mady czarnoziemne rdzawe. Badane gleby zajęte były przez użytki zielone IV i V klasy bonitacyjnej. Oznaczono: uziarnienie, zawartość materii organicznej, węgla i azotu ogólnego, odczyn, gęstość gleby oraz fazy stałej, porowatość całkowitą i drenażową, współczynnik filtracji, wilgotność przy poszczególnych potencjałach wiązania wody przez glebę, potencjalną i efektywną retencję użyteczną oraz odczyn w H2O i w 1M KCl. Na większość z oznaczonych parametrów silnie oddziaływała aluwialna geneza badanych gleb, a konkretnie rodzaj i charakter nanosów rzecznych, które budowały poszczególne poziomy genetyczne, niemniej można uznać je za charakterystyczne dla gleb uprawnych o zbliżonym uziarnieniu, występujących na Niżu Środkowopolskim. Określono podatność tych gleb na kopalnianą degradację odwodnieniową, z uwagi na ich usytuowanie w marginalnej strefie leja depresji odkrywki kopalnianej węgla brunatnego „Drzewce”. Stwierdzono, że poziomy wierzchnie tych gleb uległy w przeszłości decesji wskutek ich naturalnego, uprawowego oraz melioracyjnego odwodnienia i nie mogą podlegać odwodnieniowej kopalnianej degradacji produktywności.