Wertisole występujące na terenie Niziny Sępopolskiej w Polsce północno-wschodniej charakteryzują się naturalną wysoką żyznością. Należą one do grupy gleb o dużej zawartości frakcji iłowej, które wykazują zdolności do cyklicznego kurczenia się i pęcznienia minerałów ilastych. W wyniku zmiennego uwilgotnienia w glebach tych tworzą się głębokie szczeliny i gładkie powierzchnie ślizgu na powierzchni agregatów. Celem niniejszej pracy było zbadanie właściwości chemicznych, fizycznych, powietrzno-wodnych i oksydoredukcyjnych wertisoli wytworzonych z zastoiskowych osadów glacjolimnicznych zlodowacenia bałtyckiego. Badane wertisole wytworzyły się z drobnoziarnistych osadów glacjolimnicznych o uziarnieniu iłu zwykłego (C), gliny zwykłej (L) i iłu ciężkiego (HC). Gleby te charakteryzowały się dużą polową pojemnością wodną (pF 2,0) i zawartością wody niedostępnej dla roślin (pF 4,2), a małą objętość porów powietrznych. Stwierdzono istotną dodatnią korelację pomiędzy ilością frakcji iłowych, a objętością wody niedostępnej dla roślin (pF 4.2), natomiast ujemną zależność w odniesieniu do wody ogólnie dostępnej (AWC), w tym wody łatwo dostępnej dla roślin (RAWC). Rozkład porów glebowych był niekorzystny, a stosunek makroporów do mezoporów i mikroporów w poziomach próchnicznych kształtował się jak 1 : 2.7–5.1 : 1.5–5.4. Wertisole te charakteryzowały się niekorzystnymi warunkami oksydoredukcyjnymi o czym świadczą niskie wartości potencjału redox (Eh) i natężenia dyfuzji tlenu (ODR). Wartości potencjału Eh jedynie w poziomach powierzchniowych przekraczały wielkość 300 mV, przyjętą jako granica pomiędzy glebą natlenioną, a zredukowaną.