Lamelle są formą iluwialnego nagromadzenia frakcji iłowej powszechnie występującą w piaszczystych utworach czwartorzędowych. Pomimo dużego zainteresowania badaniem gleb, w których lamelle występują wciąż nie jest w pełni rozpoznana geneza, właściwości i transformacja lamelli. Dodatkowo, badania nad lamellami w piaszczystym materiale przeprowadzane były głównie w glebach bielicowych, ochrowych oraz w arenosolach, natomiast brakuje badań prowadzonych pod tym kątem w glebach rdzawych. Głównym celem badań było wyjaśnienie genezy lamelli oraz ich transformacji w glebach rdzawych (Brunic Arenosols) południowo-wschodniej Polski na podstawie ich morfologii i właściwości fizycznych i chemicznych z wykorzystaniem badań mikromorfologicznych. Badania przeprowadzono na obszarze południowo-wschodniej Polski (Brama Krakowska oraz Pogórze Środkowobeskidzkie), na stanowiskach badawczych: Kostrze, Gołęczyna i Połomia. Materiałem macierzystym badanych gleb są piaski fluwioglacjalne. Lamelle glebowe w badanych glebach rdzawych wykazują duże zróżnicowanie pod względem morfologii oraz właściwości fizyko-chemicznych. Charakteryzują się wyższą zawartością drobnych frakcji (<0,05 mm), węgla organicznego oraz pedogenicznych form żelaza i glinu w porównaniu z interlamellami. Szereg cech morfologicznych oraz mikromorfologicznych, takich jak m.in. obecność i wykształcenie ilastych i ilasto-żelazistych otoczek na ziarnach kwarcu jest dowodem na pedogeniczną genezę tych form. W ujęciu profilowym zwraca uwagę fakt, że w stropowych częściach gleb rdzawych lamelle wykazują duży stopień zdegradowania spowodowany przede wszystkim aktywnością biologiczną. Z kolei w poziomach BC i materiale macierzystym są bardzo dobrze wyrażone i charakteryzują się wzmożoną ekspresją.